محبت

​علت بالا بردن دست موقع دعا چیست؟

بسیاری از سوالات و ابهامات این گونه، به دلیل این است که ما تصور می کنیم بین عوالم مختلف(مثل عالم مادی و عالم مجردات) مرزهای محکمی کشیده شده و بین آنها ارتباط و اتصالی نیست. در حالی که می توانیم با توجه به وجود خودمان، این اشتباه را اصلاح کنیم. ما می دانیم که از روحی مجرد و جسمی مادی تشکیل شده ایم. و از سویی می توانیم به تاثیرات این دو بر روی یکدیگر آگاه شویم.

به عنوان نمونه فهم و درک اگر چه توسط روح حاصل می شود اما در جسم اثر می گذارد تا آنجا که اثر شرم بر رنگ چهره مشخص می شود و اثر احساسات در ضربان قلب بازتاب می یابد (اثر روح بر جسم) و از سوی دیگر، اگر مغز ضربه ببیند، ممکن است انسان از قسمتی از معلومات خود محروم شود، یا خوراک جسم او، روحش را تحت تاثیر گذاشته تا آنجا که مثلا خوردن عدس به رقت قلب کمک می کند. و اثر داروهای روانپزشکی موئد محکمی در این باره است.(اثر جسم بر روح)

ارتباط عوالم هستی، با یکدیگر در روایات نیز به گونه ای توضیح داده شده اند که از احاطه عالم بالاتر نسبت به عالم پایین تر سخن می گوید که این بیان با تصور جدایی کامل آن دو فرق می کند:

امام صادق (ع) می فرمایند: (آسمان دنیا در مقابل آسمان دوم همانند یک حلقه زره است که در یک بیابان افتاده باشد همین نسبت هست برای هر آسمانی نسبت بآسمان دیگر.)[1]

و می بینیم که در روایات نیز به بالا بردن دست در هنگام دعا توصیه شده و در توجیه آن از ارتباط بین عوالم سخن گفته شده است:

امیر المؤمنین علیه السّلام فرمودند: هر گاه یکی از شما نمازش تمام شد دو دستش را به طرف آسمان بلند کند و دعاء نماید.

راوی سوال کرد: یا امیر المؤمنین آیا خدا در همه مکانها نیست؟

امیر المؤمنین علیه السّلام فرمودند: آری.

عرضه داشت: پس چرا دستها را به طرف آسمان بلند کنیم؟

حضرت فرمودند: مگر این آیه را نخوانده‌ ای؟ (وَ فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ؛[ذاریات/22] روزی شما با همه وعده ‌ها که به شما داده‌ اند در آسمان می ‌باشد) پس روزی را طلب نمی ‌کنند مگر از مکان و جایگاه روزی و جایگاه روزی و آنچه حق تعالی وعده ‌اش را داده است آسمان می ‌باشد.[2]

[1]. بحار الأنوار ، ج‌25، ص: 385.

[2]. علل الشرائع، ج‌2، ص: 344.